Περπατώντας μεσημέρι στο Γουδί

Βαίνοντας ταχέως προς τη ολοκλήρωση

της πέμπτης δεκαετίας

του ανωφελούς μου βίου

μια μέρα όπου με είχε

ως συνήθως κυριεύσει

αυτή η ανεξήγητη

ευρύτατη η θλίψη

κι επερπατούσα σέρνοντας τα βήματα

και αναλογιζόμενος τα τόσα τα προβλήματα

τις στεναχώριες τις πολλές

και τις αρρώστιες, τους νέους μου μπελάδες

κι έλεγα «Θε μου άδικο,

γιατί σε με σχεδόν ποτέ

γλυκειά Ανατολή

και όλο το βαρύ, το μελαγχολικό

το λυπηρό το δείλι;»

ώσπου διαλύθηκαν οι σκέψεις

σκόνη γίνανε

στο θέαμα του νέου κοριτσιού

έξω απ’ το τμήμα ογκολογικό

στην κλινική των παίδων

καθόλου όπου δεν είχε το κακόμοιρο μαλλιά

και που την κεφαλή του κάλυπτε

ένα πολύχρωμο μαντήλι.