Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

Ουχί μονόν οι θαρραλέοι


Εγώ ειμί η στρουθοκάμηλος
οπού την κεφαλή της χώνει
στου εδάφους την οπή
εγώ ο δια βίου ευχόμενος
να «παρελθέτω το ποτήριον απ΄εμού»
ο τη φυγή, τη θαλπωρή, τη βολή, τη ζεστασιά
το «απαλό θολό τοπίο» παντοτινά ορεγόμενος
ο «κρύψε κάτω απ’ το χαλάκι» τα προβλήματα
ο «πάρ’τα από μπροστά μου μην τα βλέπω»
ο «στρέψε το βλέμμα σου απ’ το θάλαμο
και δες απ΄το παράθυρο ωραίο που ειν΄το δείλι»
άκαιρος μες στον χαλασμό, στον πόλεμο
«καλέ μου άνθρωπε, άκου που λες μια ιστορία»
ο κάποια λίγη γλύκα ακόμα αναζητών
και στις πιο πικρές μέσα τες περιστάσεις
εξ απαλών ονύχων ο φυγόπονος
άτολμος, ο δειλός, κιοτής, ο φοβιτσιάρης
λυγισμένος ο στα δυο, γονυπετής, σκυμμένος

καριόλη, δεν το χωρά ο νους σου, ε;
ότι τέτοιος που είμαι όντας
δεν άφησα το πόστο μου ποτέ.


1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Γράφεις...