Το γυαλιτικάκι

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".

Την περίοδο αυτή, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), δημοσιεύονται ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα"(βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;), ευχαριστούμε για την καταννόηση.

Καλή ανάγνωση.

Το γυαλιτικάκι

Το πικρό το γυαλιτάκι,

η καϋμένη η κουτσομούρα,

το φτωχό το προσφυγάκι,

η ζητιάνα η καμπούρα

οι λοξοί, οι κατατρεγμένοι,

οι ατάλαντοι, οι χαμένοι.

Ελαχτάρησα να είναι

η παρέα μου, οι δικοί μου,

Οι αγαπημένοι να’ναι

και οι ριζικοί μου.

Μα ούτε και σ’ αυτό δε στάθηκα άξιος και να’μαι:

μόνος και γέροντας να σκουπίζω ακόμη

(πόσο πονούν τα κόκαλα μου)

τους στάβλους του αφέντη μας του κόμη.

Σημ. Γυαλίτης (ή γιαλίτης): μικρό ψαράκι, παραλλαγή γόπας (βόωψ βόωψ / boops boops) με χαρακτηριστικά πικρή γεύση. Αν ο ιχθυοπώλης στο πουλήσει για μαριδάκι, τότε σε κορόιδεψε για τα καλά.