Το Πάσχα του μπεκρή

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".

Την περίοδο αυτή, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), δημοσιεύονται ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα"(βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;), ευχαριστούμε για την καταννόηση.

Καλή ανάγνωση.

Το Πάσχα του μπεκρή

                       

 Έξι βότκες πορτοκάλι

 πρωινό – το μυαλό να καθαρίσει-

και η μέρα ξεπροβάλλει

άιντε πάλι βιοπάλη!

Όμως: είναι σήμερα γιορτή

μια μικρή πίνω γουλιά σακί

και φυλάω τη μπουκάλα

στου γραφείου το κρυφό

το συρταράκι, πάλι εκεί.

Ύστερα ένα-δυο ουζάκια

να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Μία νταμιτζάνα μπρούσκο

κι ένα δίκιλο μοσχάτο

ξέχειλο μεζέ το πιάτο.

Μισό τόνο το βαρέλι

τό’να τό’χω με ρετσίνα

και το άλλο κοκκινέλι.

Θα το πιούμε σήμερα όλο

και του ουρανού το θόλο

θα κοιτάμε εκστατικοί…

…τώρα βάλε ένα ρακί

να χωνέψουμε λιγάκι

κι όλοι από’να παϊδάκι

εις το χέρι να κρατεί.

(Στα μωρά έχεις το νου σου;

Εντάξει, έχουν την πιπίλα).

Όλα είναι λοιπόν καλά:

Φίλοι, οικογένεια, φίνα.

Άιντε βάλε μια τεκίλα.

Έχει το τραπέζι απ’ούλα

και πατάτες και αβγά

και αρνάκι εις τη σούβλα

που ώρες γύρναε σβιν και σβιν

καθώς πίναμε τόνικ τζιν.

Να ‘τες, έρχονται κι οι μπύρες

παγωμένες και δροσάτες

ανυπόμονες που είναι

στοιβαγμένες στα κασόνια…

Μωρέ έτσι δεν περνάνε

στα καλύτερα σαλόνια!   

Στο βαρύ μετά να πέσουμε τον ύπνο

και ξυπνώντας το βραδάκι

να ψήσουμε και τον καφέ

και μαζί (είχα βλέπεις προνοήσει)

δύο κούτες με εκλέρ

κι άμα συμφωνείς αφέντη

να πιούμε τούτο το λικέρ.

Έφτασε λοιπόν η νύχτα

και βαριοί πέφτουν οι ίσκιοι.

Κοιτάει ο ένας σκυθρωπά τον άλλον

μέχρι που κάποιος γελάει τρανταχτά

και λέει στην παρέα:

Άιντε μωρέ και μέχρι να ξημερώσει

εφτά μποτίλιες έχουμε
να πιούμε ουΐσκι!